ارتباط متضاد بین غلظت چربیهایی که بصورت روتین اندازه‌گیری می‌شوند با خطر ابتلا به بیماری عروق کرونر و دیابت

نتایج یک آنالیز با استفاده از روشهای ژنتیکی نشان داد که افزایش کلسترول LDL، کلسترول HDL  و احتمالاً تری‌گلیسریدها با کاهش خطر ابتلا به دیابت ارتباط دارد، درحالیکه افزایش کلسترول LDL  و میزان تری‌گلیسریدها با افزایش خطر ابتلا به بیماری عروق کرونر مرتبط است. نتایج این تحقیقات بصورت آنلاین در مجله‌ی JAMA Cardiologyمنتشر گردید.

 درک ارتباط متقابل چربی‌های در گردش (درخون) و خطر ابتلا به دیابت نوع 2 و بیماری عروق کرونر(CAD) به یک اهمیت بهداشت عمومی تبدیل شده است که دارای پیامدهایی برای تولید داروهای پیشگیرنده از بیماری قلبی عروقی است.

کلسترول لیپوپروتئین با دانسیته‌ی کم یک رابطه علی با بیماری CADدارد اما ارتباط کلسترول  لیپوپروتئین با دانسیته‌ی بالا(HDL- C) و تری‌گلیسریدها نامشخص است.

کاهش غلظت کلسترول LDLبوسیله‌ی درمان با استاتین‌ها به میزان متوسطی خطر ابتلا به دیابت نوع 2 را افزایش می دهد، اما هنوز مشخص نشده است که این اثر بطور ویژه به مصرف استاتین‌ها مربوط باشد.

 پرفسورHolmesاز دانشگاه آکسفورد در انگلستان و همکارانش ارتباط کلسترول LDL، کلسترول HDLو میزان تری گلیسرید‌ها را با بیماری عروق کرونر و دیابت از طریق روش تصادفی مندلی(MR)با استفاده از MRمتعارف و استفاده از روشهای جدیدتر در علم ژنتیک بررسی نمودند. در این مطالعه از اطلاعات منتشر شده در مطالعات  ژنومی گسترده که تاکنون منتشر شده بود، استفاده شد.

محققان اعلام کردند که تحقیقات جامع MRمشخص نمود که بین چربیهای اصلی و خطر ابتلا به بیماری CADو دیابت، رابطه‌ی مجزایی وجود دارد.

افزایش مقدار کلسترول LDLو احتمالاً تری‌ گلیسریدها خطر بروز بیماری CADرا افزایش می‌دهند درحالیکه افزایش کلسترول LDL، کلسترول HDLو احتمالاً تری‌گلیسریدها با کاهش خطر ابتلا به دیابت در ارتباط است.

نویسندگان مقاله ابراز داشتند: اگرچه به مطالعات بیشتری برای بررسی مسیرهای خاص یا زیر گروه خاصی از چربیها که در این موضوع دخیل هستند، نیاز است، اما این یافته‌ها، ما را ازعواقب بالقوه‌ی مداخلات موثر بر چربیها و شواهد احتیاطی موجود آگاه نمود، زیرا درمانهای کاهنده‌ی کلسترول LDLو تری‌ گلیسریدها ممکن است دارای اثرات دیس گلایسمیک (اختلال در مقدار طبیعی قندخون) باشند.

اگرچه همه‌ی این سه نوع چربی با کاهش خطر ابتلا به دیابت در ارتباطند، اما لزوماٌ نمی توان نتیجه گرفت که کاهش کلسترول LDLیا میزان تری‌گلیسریدها از طریق استفاده از داروهایی که پروتئین‌های خاصی را هدف قرار می‌دهند، خطر ابتلا به دیابت را تغییر می‌دهد. برای روشن شدن اثرات داروهای کاهنده ی میزان LDLو TGبر این ارتباط دیس گلایسمیک، به تحقیقات ژنتیکی و بالینی در مقیاس بزرگ نیاز است. محققان افزودند: این اطلاعات به طراحی کارآزمایی‌های بالینی عوامل اصلاح کننده‌ی چربی کمک می‌کند، در این کارآزمایی‌ها وضعیت قند خون و بروز دیابت در شرکت کنندگان باید بدقت بررسی شوند.

سرمقاله:پرفسور Danish Saleheenاز دانشگاه پنسیلوانیا و همکارانش در سرمقاله‌ی این پژوهش نوشتند: بی شک این یافته‌ها بحث در مورد ارتباط علی و معلولی چربی‌های اصلی پلاسما و دیابت نوع 2 را افزایش می‌دهد، در حالیکه مطالعات MRدرحل ارتباطات علی و معلولی چربی‌های عمده‌ی پلاسما با بیماری عروق کرونر قلب (کلسترول LDLو تری‌گلیسرید، نه کلسترول HDL) موفق بوده اند اما به نظر می رسد به روش‌های دیگری برای ارزیابی بیشتر ارتباط علی و معلولی هر یک از این نوع چربیها با دیابت نوع 2 نیاز داریم.

اهمیت این موضوع روشن است: زیرا این موضوع دارای پتانسیل بالقوه‌ای در ارائه ی بینش‌های جدید در مورد پاتوژنز دیابت نوع 2 است، همچنین اثرات درمانهای تغییر دهنده‌ی چربیهای خاص را بر ابتلا به دیابت نوع 2 مشخص می کند.

 منبع:www.sciencedaily.com/releases/2016/08/160803124428.htm